در سال ١٣٨٢ نخستین شمارۀ ویژه‌نامۀ گویش‌شناسی از سوی گروه «گویش‌شناسی» فرهنگستان زبان و ادب فارسی منتشر شد. هدف از انتشار آن ویژه‌نامه، از سویی چاپ مقالات ارزشمند استادان و صاحب‌نظرانِ عرصۀ گویش‌شناسی، و از سوی دیگر چاپ نتایج پژوهش‌های علاقه‌مندان غیرمتخصص، اما سخت‌کوش و بی‌ادّعا، بود. تا سال ١٣٨٩، هفت شماره از ویژه‌نامۀ گویش‌شناسی منتشر شد.

     در سال ١٣٨٩، دو گروه «زبان‌های ایرانی» و «گویش‌شناسی» ــ که به‌ترتیب به بررسی زبان‌های ایرانی باستان و میانه، و گویش‌های ایرانیِ نو می‌پرداختند ــ در یکدیگر ادغام شدند و گروه جدیدی با نام «زبان‌ها و گویش‌های ایرانی» در فرهنگستان زبان و ادب فارسی تأسیس شد. از همان آغاز تصمیم گرفته شد که نام ویژه‌نامۀ گویش‌شناسی نیز به زبان‌ها و گویش‌های ایرانی تغییر یابد، زیرا اولاً وظیفۀ گروه نوبنیاد «زبان‌ها و گویش‌های ایرانی»، چنان که از نامش پیداست، بررسی همۀ زبان‌ها و گویش‌های ایرانی از آغاز تاکنون است، ثانیاً زبان‌ها و گویش‌های ایرانی باستان، ایرانی میانه و ایرانی نو مجموعه‌هایی جدا از هم نیستند، بلکه رودها و جویبارهایی هستند که سرچشمۀ همۀ آن‌ها یکی است، اما مسیرهایی جداگانه را پیموده‌اند. برخی از آن‌ها به‌تدریج خشکیده و از میان رفته‌اند، اما برخی دیگر سفر دور و دراز خویش را، گاه به‌‌زحمت، تا به امروز ادامه داده‌اند. بررسی زبان‌ها و گویش‌های ایرانی (باستان، میانه و نو) نه تنها پاسداری از میراث نیاکان، بلکه گامی در راستای تقویت زبان کهنسال فارسی است که میراث مشترک همۀ ایرانیان است.